In de verte zien we bergen. We zijn net buiten Idaho Falls en moeten nog zeker 100km rijden over een vlakke prairie voordat we daar zijn. Een groot deel van de vlakte is onderdeel van een onderzoekscentrum voor energie. Na zo’n 70 kilometer staat er een bord ‘museum’ dat we besluiten te volgen. We komen uit de bij de eerste kerncentrale ter wereld. Beide maten zijn energie-nerds dus we moeten even naar binnen. Het radioactieve materiaal is verwijderd en we kunnen goed zien hoe de eerste hitte gebruikt werd om een bescheiden stoomgenerator aan te drijven. Heel primitief eigenlijk. We moeten even wachten op het passeren van een geheim transport voordat we verder kunnen.
’s Middags lopen we in een maanlandschap. We zijn in het Craters of the Moon National Park. De caldera die nu de bron vormt van de supervulkaan onder Yellowstone lag vroeger westelijker. De restanten daarvan hebben zo’n 2000 jaar geleden nog gezorgd voor langdurige uitbarstingen waarbij een deel van de vlakte bedolven is onder een relatief dunne laag lava. Op die zwarte steen begint nu langzaam weer wat natuur te groeien.
“Oh, ik hou van reizigers. Ik heb zelf wel 41 landen gezien. Van Nederland kan ik me niet veel meer herinneren.”
“Ben je daar in een coffeeshop geweest?”
“Ja, dat zal het wel geweest zijn.”
Dave, de uitbater van het lokale pizzarestaurant in Bellevue gaat over in een tirade tegen de huidige president en bedelft ons daarna onder informatie over het reizen door het Sawtooth National Forest. De suggesties voor trektochten naar afgelegen hutten horen we geduldig aan. De tips voor het bekijken van een mooi meer en een goed restaurant in Lower Stanley nemen we ter harte. De Sawtooth bergen in Idaho zijn wat we eigenlijk verwacht hadden van het Tetons NP. Een bescheiden versie van de Alpen met prachtige passen en heerlijke bochten die grotendeels ongerepte natuur doorkruizen. Bij het meer worden we aangesproken door een dame die als pensioensvoorziening opzichter is in het bos. Zodra ze hoort dat we uit het verre Nederland komen is het geen enkel probleem meer dat we fout geparkeerd staan. We staan niemand in de weg en komen ook nauwelijks andere mensen tegen. Een mooie vakantiebestemming vinden we het in ieder geval. Alleen jammer dat Idaho als spreuk op de nummerborden niets anders kon bedenken dan ‘Famous Potatoes.’
’s Avonds slapen we in Ontario, Oregon. Een sfeerloos stadje temidden van even sfeerloos plat agrarisch gebied. De verwachtingen voor de rest van Oregon dalen. Ondanks dat we de staatsgrens over gegaan zijn, zijn we nog niet in een nieuwe tijdszone. Malheur County, waarin Ontario ligt, doet liever mee met de tijdszone van het dichtbij gelegen Boise in Idaho. Een beetje willekeurig plotten we ’s avonds een route naar Bend waarbij we langs een groen weggetje komen.
De pas naar Prairie City klimt stevig door kale ronde heuvels en zodra we afdalen hebben we onverwacht uitzicht over een oogverblindend mooi, groots en ongerept bergdal. Daarin begint de weg de rivier te volgen die zich soms door uitgeslepen rotsen een weg wurmt richting de zee. De mijlen vol met strakke bochten vliegen voorbij. Bij de Farmers Market in Prineville stoppen we en raken aan de praat met een dame die uitwisselingen organiseert voor Amerikaanse en Europese jongeren. We bieden onze kinderen aan maar ze werkt alleen met Frankrijk en Spanje. Ze rijdt wel motor en praat ons het plan om de volgende dag vrij direct naar Portland te rijden uit het hoofd. Ze maakt voor ons notities en herhaalt de instructies bij het afscheid nogmaals. Blijkbaar is ze gewend om met jongeren te werken.
Ondanks dat dit één van de langere ritten van de reis is komen we vrij vroeg aan in Bend, ook geholpen door het gratis uur dat we van de Pacific Time Zone kregen. Bend blijkt veel micro-brouwerijen te hebben waarvan we er één uitproberen en in het centrum speelt een bandje. Toch wordt het na zo’n lange en intensieve dag niet laat.
Bend, Oregon
24°C, wisselvallig
