Vlak voordat ik de weg in Barre wil oversteken zet een agente haar auto met zwaailichten dwars voor me, stapt uit en steekt haar hand op. Nu gaan we het krijgen, denk ik. De eerste etappe en dan meteen al gestopt worden. Ik zet snel de muziek wat zachter. Zou dat het probleem zijn?
Die ochtend ben ik vertrokken uit Boston. Mijn zorgen over de bagage zijn voor niets geweest, het past precies. Er is zelfs nog wat ruimte over voor een paar flesjes water. Nog steeds een beetje onwennig start ik de motor en pruttel over een brede, lege snelweg de stad uit. Er is geen ochtendspits, het is Memorial Day. Op die dag herdenken de Amerikanen alle soldaten die hun leven gegeven hebben in de vele oorlogen die ze gevoerd hebben. Er wordt uitgebreid aandacht aan besteed, overal zijn Amerikaanse vlaggen te zien. Meer nog dan normaal.
De agente kijkt vastberaden en dirigeert me een parallelweg op. En de auto achter me ook. En die daarna ook. Dan zie ik nog meer agenten. Er staan mensen langs de weg. Het dorp wordt even afgesloten, begrijp ik van een agent, voor de Memorial Day parade. Ik parkeer de brommer en ga kijken. Ik heb alle tijd en het weer is heerlijk. Blauwe lucht, rond de 20 graden, met een lichte frisse bries. Ideaal motorweer.
De parade start met een grote cabrio die een paar veteranen rondrijdt. Daarna volgen andere legervoertuigen, de brandweer, een muziekkorps en groepen met leerlingen van de high school. Die strooien uitbundig met snoep waar de jongere kinderen aan de kant zich gretig op storten. Al snel trekken hun ouders nerveus de kids weer de stoep op om te voorkomen dat het grut zichzelf voor een lolly onder een tank smijt, die meteen hierachter door de straten rolt. Een kwartiertje later wordt de weg weer vrijgegeven.
Vanaf hier kronkelt de weg door uitgebreide bossen. Na Orange begint de weg te stijgen de heuvels in. Ik stop bij een waterval die ingedamd is om een heel oude papierfabriek van water te voorzien. Langs het water staan jongens te vissen op Shad, een lokale vissoort. Het is het seizoen en ze mogen er wettelijk elk 3 houden. De rest moeten ze teruggooien.
Nog maar drie kamers vrij, had Booking me meegedeeld toen ik ’s ochtends het motel in Williamstown had geboekt. Eenmaal aangekomen blijkt er maar één andere gast te zijn. Ik haal een salade bij het naastgelegen tankstation en koester de laatste zonnestralen op een picknickbankje. Vroeg slapen, vroeg weer op. Morgen wordt het later in de ochtend prutsweer. Handig, zo’n jetlag.
Williamstown, MA
Zonnig, 20°C
